Piętnaście.

Czasem już nie dawałam rady, tęsknota wykańczała mnie od środka, ale wtedy blisko siebie miałam któregoś z chłopaków. Minęły kolejne dwa miesiące. A wiadomość, którą ostatnio przekazali mi lekarze była wspaniała. Za niecałe trzy miesiące w końcu zaczną wybudzać mojego ukochanego Gregora. Każdy z chłopaków, rodzina wszyscy cieszyli się z tej nowiny. Maszerowałam sobie spokojnie do kliniki by poznać w końcu płeć naszej kruszynki. Chciałam mieć niespodziankę i dowiedzieć się dopiero przed porodem. Lecz nie wytrzymałam. Ta chęć dowiedzenia się kim jest moje maleństwo była większa. Odwzajemniałam uśmiechy starszych pań, które na widok mojego brzucha posyłały mi szczere uśmiechy. Innsbruck dawno nie był tak zatłoczony jak dziś. Może to przez fakt, że nasi Austriaccy skoczkowie wracali do domu po wyśmienicie zakończonym sezonie Pucharu świata. W końcu moim oczom ukazał się ogromny budynek. Miły starszy pan przepuścił mnie w drzwiach.

- Dziękuje - uśmiechnęłam się do niego i ruszyłam dalej.

Poczekalnia była pełna, lecz z czasem okazało się, że połowa osób była do innych lekarzy. Młody chłopak zrobił mi miejsce. Jemu również podziękowałam. Nie sądziłam, że jeszcze na tym świecie żyją tacy kulturalni młodzi chłopcy. Wyciągnęłam z kieszeni telefon i spojrzałam na moją tapetę.

Przejechałam po jego twarzy i uśmiechnęłam się pod nosem.

Uwielbiałam wpatrywać się w to zdjęcie. Ten jego uśmiech i radość w oczach.

- Pani Diana Pointner - usłyszałam swoje imię.

Podniosłam wzrok i ujrzałam uśmiech lekarki posyłany w moją stronę. Odwzajemniłam go i biorąc swoją torebkę ruszyłam do środka. Zamknęłam za sobą drzwi i usiadłam na wskazanym przez nią krzesełku. Dziewczyna była trochę starsza ode mnie może miała około trzydziestki, może trochę mniej. Odpowiadałam jej na zadawane pytania. Po krótkim wywiadzie, który jej udzieliłam w związku z moją ciążą wskazała bym położyła się na kozetkę. Podniosłam koszulkę ku górze i spojrzałam się na nią. Nałożyła na mój brzuch trochę żelu i zaczęła badanie.

- A partner nie chciał wiedzieć o płci? - zapytała z uśmiechem na twarzy.

- Niestety on nawet nie wie o tej ciąży - westchnęłam - Leży w śpiączce od pięciu miesięcy, dopiero za trzy miesiące będą go wybudzać - dodałam po chwili.

- Oj przepraszam - rzekła

- Nic się nie stało - uśmiechnęłam się - To moja kruszynka? - zapytałam spoglądając na ekran

- Dokładnie dziewczynka - uśmiechnełą się - Rozwija się prawidłowo, tutaj ma pani rączki - wskazała - A tutaj nóżki oraz główkę - powiedziała

- Jaka piękna - odparłam cichutko

- To jej serduszko - rzekła gdy do moich uszu dotarł dźwięk wydobywający się z maszyny.

Po moim policzku spłynęła jedna samotna łza, łza szczęścia. Wytarłam dokładnie swój brzuch i wysłuchałam do końca poleceń mojej lekarki. Podziękowałam jej i wyszłam z budynku. Zatrzymałam się na schodach i spojrzałam jeszcze raz na zdjęcie usg naszej córeczki. Imię miałam już wybrane, jedno dla dziewczynki drugie dla chłopca. Teraz już znałam płeć więc mogłam dumnie stwierdzić, że będzie wspaniale. 

Wróciłam do domu po dwóch godzinach. Musiałam wstąpić do galerii, moje stare ubrania były dla mnie za małe więc trzeba było kupić nowe. 

- Dianka! - krzyknął radośnie Stefan trzymając mnie po chwili w uścisku - Jak tam kochanie nasze? - uśmiechnał się

- Cześć maleńka - Diethart przytulił mnie na powitanie

- Hej chłopaki! - uśmiechnęłam się radośnie - Cudownie was widzieć - dodałam po chwili - Wspaniale Stefek - spojrzałam na nich.

- No i co? - zapytał Michael - Czyżby mały Gregorek? - spojrzał na mnie z uśmiechem

- Czy mała Diana? - dodał z radością Kraft 

- Albo mała Diana i mały Gregor - rzekł Morgi

- Thomas! - powiedziałam mocno go tuląc, w ogóle go nie zauważyłam. 

- Cześć kochana! - uśmiechnął się 

- A więc? - nalegał Stefan skacząc z nogi na nogę jak małe dziecko.

- A więc - zaczęłam - Będzie mała Diana - zaśmiałam się - Znaczy się mała Julka - dodałam z szerokim uśmiechem

- Jeeeeej! - Kraft wziął mnie na ramiona i zaczął kręcić - Będziemy najlepszymi wuuujkami na świecie!

- Tee młody! - rzekł Morgenstern - Nie zapędzaj się, kto tutaj będzie najlepszym wujkiem? - powiedział - Tylko i wyłącznie pan Thomas Morgenstern!

- Chciałbyś - zaśmiał się Diethart

- Oj wy moje kochane głąby - wyszczerzyłam się i przytuliłam się do każdego z nich po raz kolejny.

Całą piątką wybraliśmy się do szpitala, chłopcy chcieli odwiedzić swojego przyjaciela, więc ja nie miałam innego wyboru jak przystać na ich propozycje. Radośnie kroczyliśmy przez ulice Innsbrucka kierując się do szpitala. Opowiadałam im co działo się przez ten cały czas co ich nie było. Co mówili lekarze i inne. Gregor walczył każdy to wiedział. 

- Miał i ma dla kogo walczyć - powiedział Stefan obejmując mnie ramieniem.

Uśmiechnęłam się do niego promiennie. Ci chłopacy zawsze potrafili poprawić mi chumor mimo wszystko.

Wchodząc do środka nie spodziewałam się jego osoby. Pomachał mi gdy tylko mnie zauważył. Znów wyszczerzyłam się wpadając w jego ramiona. Znów poczułam zapach tych cudownych perfum. Uwielbiałam je... 

- Andi, tęskniłam - powiedziałam nie puszczając go.

- Ja też mała - uśmiechnął się - Witam panowie! - rzekł 

- Siema Welli chłopie! - odparł Kraft.

Za pozwoleniem lekarza weszliśmy wszyscy do sali w której leżał Schlierenzauer. Podeszłam do jego łóżka jak zawsze składając pocałunek na jego wargach. Spojrzałam ukradkiem na Wellingera, który uśmiechnął się pod nosem. Zrozumiałam, że nie mam się czego obawiać. 

- A nas tak nie witasz - jęknął smutny Hayboeck

- O jej Michi ty biedy - zaśmiał się Morgi - Nie zasłużyłeś sobie cieniasie - powiedział 

Pokręciłam bezradnie głową i spojrzałam na chłopaków. Stali i nie wiedzieli co powiedzieć, w końcu Thomas odważył się i podszedł do łóżka przyjaciela. Spojrzał na mnie, po czym nachylił się szepcząc na ucho coś Gregorowi. Wiedział, że on może nas słyszeć i gdy się obudzi będzie pamiętać te słowa. Podniosłam swoją brew i zdziwiłam się głupim uśmieszkiem Morgensterna. 

___________________________________________________________________________

Długością nie powala, ale mam nadzieję, że w końcu wyszedł jakoś porządnie ;)

Chciałabym wam podziękować za te wspaniałe komentarze na innych moich blogach.

Dały mi dużo wiary i siły mentalnej <3

Dziękuje ♥

Dacie radę zostawić mi 6 komentarzy? Ucieszyłabym się bardzo <3 :D