Jedenaście.

Minęły dwa dni. Te dwa cholerne dni, które przesiedziałam jak na szpilkach cały czas próbując dodzwonić się do któregoś z chłopaków, lecz na marne. Te dwa dni, które przepłakałam myślami będąc cały czas przy Gregorze. Siedziałam właśnie w samolocie, który miał wylądować na lotnisku w Kulm. Ręce cały czas mi się trzęsły. Łzy kapały z moich oczu... Dlaczego to się stało, dlaczego? pytałam się przez cały czas w myślach. Nie wiedziałam nic, co z nim. Czy jest przytomny... Kompletna pustka wiadomości. Programy informacyjne podawały różne wieści na temat Schlieriego, ale nie wierzyłam w nic. W każdym z nich było zupełnie co innego. W jednym, że jest już z powrotem w hotelu. W drugim, że jest w śpiączce, a jeszcze trzeci nawet nie potrafię tego wymówić. W końcu wylądowałam i mogłam szybko pojechać do szpitala. Nie obchodziło mnie to, że targam się z walizkami. Liczył się w tamtym momencie tylko Gregor. Powiedziałam taksówkarzowi adres pod który miał mnie zawieźć i poprosiłam, aby przyspieszył. Gdy dojechaliśmy pod szpital łzy znów zaczęły spływać po moich policzkach. Cała się trzęsłam. Zapłaciłam kierowcy i ciągnąć za sobą walizkę biegłam do środka. Nie wiedziałam w ogóle gdzie iść. Łzy zalewały moje oczy.

Oglądałam się dookoła by znaleźć kogoś znajomego. W końcu ujrzałam Morgiego czym prędzej do niego podbiegłam i wtuliłam się w niego. Zaczęłam beczeć, blondyn trzymał mnie mocno w ramionach.

- Morgi co z nim? - powiedziałam przez płacz

- Ma połamane żebra, wstrząs mózgu, złamaną nogę. Jest strasznie poobijany, trzymają go w śpiączce i będą trzymać jeszcze długo - odpowiedział

- Tylko nie to - szepnęłam 

- Mała wszystko będzie dobrze zobaczysz - powiedział - On jest silny i nie zostawi cię za bardzo mu na tobie zależy..

- Ale jak to się stało? - spytałam bo nadal mi nikt nie powiedział

- Schlieri miał oddać skok, przed którym pokazano na telebimie filmik na którym całujesz się z Wellingerem, widocznie to go zabolało i nie mógł skupić się na skoku - rzekł - On cię kocha Dianka, a gdy wspólnie spędziliście noc... - przerwał - Dla niego to był znak, że tobie również na niemu zależy. Później chciał odpuścić, ale nie udawało mu się to bo za bardzo cię kocha - dodał po chwili

Mogłam się domyślić, że Gregor powie Thomasowi o naszej wspólnej nocy. Wiedziałam, że blondyn nikomu nic nie powie i wie, że dla nas obu to była chwila słabości. Rozpłakałam się na dobre. Chłopak cały czas trzymał mnie w objęciach. 

- Mogę pójść go zobaczyć? - zapytałam niepewnie pielęgniarki, która wchodziła właśnie do sali

- Kim pani jest? - zapytała

- Jest jego dziewczyną - rzekł za mnie Morgi na co ja zmierzyłam go wzrokiem.

- Tylko na pięć minut - oznajmiła

Pomału weszłam z nią do środka, ujrzałam go. Prawie całego w bandażach. Łzy spływały mi po policzkach i nie chciały przestać. Zrozumiałam, że to wszystko to moja wina. Gdyby nie ja Gregor nie leżałby tutaj. Ja nie widziałam tej miłości, którą mnie darzył. Sama w sobie nie chciałam dopuszczać do siebie myśli, że ja również go kocham. Robiłam wszystko by właśnie tak się nie stało. Bym się w nim nie zakochała. Tylko, że wszystko na marne bo tak go kochałam. Usiadłam przy jego łóżku delikatnie chwytając jego dłoń. Była ciepła taka jak zawsze. Złożyłam na niej delikatny pocałunek...

- Proszę cię walcz - szepnęłam płacząc - Walcz dla nas i się nie poddawaj proszę - powiedziałam - Będziemy czekać we dwójkę na ciebie rozumiesz? - spojrzałam z łzami na jego twarz, na której można było dostrzec delikatny uśmiech

- Przepraszam panią. Musi już pani iść - powiedziała łagodnie pielęgniarka w moim wieku posyłając mi lekki uśmiech - Niech się pani nie martwi, wyjdzie z tego...

Uśmiechnęłam się delikatnie do niej i wstałam z krzesełka. Spojrzałam na niego ostatni raz. Zbliżyłam się i delikatnie go pocałowałam.

- Nie poddawaj się dla nas, obiecaj mi to - szepnęłam po raz kolejny i razem z miłą pielęgniarką wyszłam z sali. 

Od razu wpadłam w Thomasowe ramiona i rozpłakałam się. Blondyn pocieszał mnie i cały czas trzymał w ramionach... Ta sama pielęgniarka, która była dla mnie strasznie miła przekonała nas abyśmy pojechali do hotelu by odpocząć... Więc tak zrobiliśmy, godzinę później byłam już w swoim pokoju, odświeżyłam się szybciutko i weszłam do łóżka. Szybko zmorzył mnie sen, zmęczenie wygrało z moim organizmem...

- * * * -

( Z perspektywy Thomasa )

Było mi szkoda Diany, tak strasznie cierpiała z tego powodu, ale w tamtym momencie zrozumiałem, że ona również go kocha. Byłem pewny tego w stu procentach. Gdyby jej na nim nie zależało nie przyleciałaby tutaj a co najważniejsze wychodząc z sali nie pocałowałaby go..

Wieczorem długo nie mogłem zasnąć, zastawiałem się co z nimi będzie. Chciałem aby oboje byli razem. Bo dopełniali się wzajemnie, w swoim towarzystwie byli szczęśliwi. W końcu zmęczenie wygrało i udało mi się jakoś usnąć. Obudziłem się już po ósmej. Z tego co wiedziałem, to niemiecka reprezentacja jeszcze nie wyjechała. Zamówiłem taksówkę i pojechałem nią wprost pod hotel, w którym znajdowali się właśnie oni. Zauważyłem, że Andreas pakuje już swoje rzeczy do autokaru..

- Andi! - krzyknąłem a ten momentalnie spojrzał w moją stronę

- O Morgi! siema jak Schlieri? - zapytał

- Na razie leży w śpiączce - odparłem - Słuchaj mam do ciebie pewną sprawę - oznajmiłem

- Zamieniam się w słuch - rzekł patrząc na mnie

- Nie bądź na mnie zły, ani nic w tym rodzaju - zacząłem niepewnie - Ale lepiej będzie jak przestaniesz spotykać się z Dianą. Ma przez ciebie lekkie problemy z ojcem jak i waszym trenerem a najważniejsze jest to, że ona chyba kocha Gregora - powiedziałem już bardziej śmiało

- Ale.. Jak.. przecież ja ją kocham - odparł zmieszany - Co nasz trener ma do tego?

- Nie podoba mu się to, myśli że ona jest jakimś szpiegiem czy coś w tym stylu. Wiem tylko tyle - rzekłem - Proszę cię daj jej spokój. Nie bądź na nią zły bo ona nie ma nic z tym wspólnego - dodałem

- Jeśli wszystko ma się przez to zniszczyć to usunę się z jej życia mimo iż jest dla mnie całym życiem - odpowiedział - W sumie czasem dziwnie się czułem wiedząc, że jest trochę starsza ode mnie...

- To czyli jak zostaniecie przyjaciółmi?

- Tak, w ogóle czułem że ona bardziej kocha Schlieriego ode mnie - odparł - Muszę lecieć, na razie!

- Cześć!

Zdziwiło mnie jego zachowanie, ale zrozumiałem go. Jest jeszcze młody, całe życie przed sobą i czasem nie wie co mówi bądź cos w tym stylu. Może po prostu nie chciałby nachalny albo kimś, kto zabrania ukochanej kochać.. Nie wiem...

Wróciłem do hotelu i od razu poszedłem do pokoju Diany. Zapukałem delikatnie i wszedłem do środka. Siedziała na łóżku i patrzyła się w jeden punkt za oknem. 

- Chodź na śniadanie, musimy coś zjeść - powiedziałem

- Idę - odparła podnosząc się z miejsca. Otarłem kciukiem samotną łzę, która spływała po jej policzku i ucałowałem w czoło.

Chciałem, żeby wiedziała, że nie jest sama w tamtym momencie. Że będę ją wspierał do samego końca, tak jak Gregora. Wraz z blondynką zjedliśmy porządne śniadanie bo po nim chciała jechać do szpitala. Zamówiłem taksówkę i ruszyliśmy. Wiedziałem, że Schlieri chciałby abym się teraz nią opiekował. Cały czas ją obejmowałem. Pomału uspokajała się więc trochę mi ulżyło. Nie mogła się cały czas martwić, płakać i denerwować, z doświadczenia wiem, że to jest złe dla naszego organizmu. Taksówkarz wysadził nas pod samym szpitalem, zapłaciłem mu i wysiedliśmy. 

- Poczekajmy chwilę, pooddychaj świeżym powietrzem. Na razie tak nie będziemy mogli wejść dopiero za jakieś pięć minut, gdy obchód się skończy - powiedziałem patrząc na nią troskliwym wzrokiem.

- Dobrze - odparła króciutko i oparła się o barierkę obok mnie. Kolejny raz objąłem ją ramieniem

- Nie martw się maleńka, wyjdzie z tego - pocieszałem - Gregor to silny chłopak i wie, że musi żyć dla ciebie...

Dziewczyna spojrzała na mnie zmieszana i chciała coś mi powiedzieć, ale nie wiedziała jak...

_________________________________________________________________________

Uf napisałam :D nie wiem jak wyszedł, pozostawiam wam do oceny :D

Jestem ciekawa jakie z was Sherlocki Holmesy i czy odgadniecie co takiego kryje się w tym rozdziale :D

Za błędy przepraszam :D

Do następnego :*